Χρήστος Αναστασόπουλος VS Ελευθερία Μεταξά

Concept Χρήστος Αναστασόπουλος

Photographer Αθηνά Χλωρίδου

Styling Χρήστος Αναστασόπουλος

Μακιγιάζ Άννα Λουκά

Την Ελευθερία Μεταξά την γνώρισα τυχαία, μια Κυριακή μεσημέρι, σε μια ‘‘Καφομάζωξη’’ –όπως ονομάζει τις όμορφες συναντήσεις μας η αγαπημένη, κοινή μας φίλη, Λιάνα Τζιμογιάννη– είχα δε την τύχη να κάτσω κοντά της και μαγεύτηκα αμέσως από τον υπέροχο λόγο της. Το αμέσως επόμενο ήταν να μαγνητιστώ από την θετική της αύρα! Η Ελευθερία είναι ένας υπέροχος, πνευματώδης και με πολύ χιούμορ άνθρωπος! Αφού την γνώρισα πρώτα σαν άνθρωπο είπα να την διαβάσω και να την γνωρίσω και σαν συγγραφέα… Δεν περίμενα πως έχουμε τέτοιο ταλέντο στην Ελλάδα μας, όσο αφορά το αστυνομικό μυθιστόρημα. Το ένα βιβλίο της είναι καλύτερο από το άλλο!

Τι διαβάζεις τώρα;

Αυτόν τον καιρό διαβάζω ένα εξαιρετικό βιβλίο, το «Εκεί που πετάξαν τα πουλιά», της αγαπημένης Αγγελικής Κακανιάρη.

Προτιμάς να διαβάζεις Έλληνες ή ξένους συγγραφείς;

Προτιμώ να διαβάζω γενικά, ανεξάρτητα από την εθνικότητα του συγγραφέα. Βέβαια, με πικρία διαπιστώνω ότι αρκετοί άνθρωποι έχουν την άποψη πως οι ξένοι συγγραφείς είναι καλύτεροι από τους Έλληνες και αυτό είναι κάτι που με στεναχωρεί πολύ. Για να μιλήσω συγκεκριμένα για το είδος που εγώ υπηρετώ, το αστυνομικό μυθιστόρημα, θεωρώ αδιανόητο να διαβάζεται μετά μανίας ο Νέσμπο (ο οποίος σαφώς και είναι κορυφαίος) και να μην έχει την ίδια τύχη ο Μαρής, ο Κορίνης ή ο Μάργαρης. Νομίζω ότι πρέπει να στρέψουμε λίγο τη ματιά μας προς τους Έλληνες συγγραφείς, οι οποίοι είναι εξίσου καλοί χωρίς όμως να έχουν πίσω τους το marketing του εξωτερικού.

Ποιους θαυμάζεις;

Είναι τόσοι πολλοί, που νομίζω ότι θα αδικήσω κάποιον αν κάνω συγκεκριμένες αναφορές. Επίτρεψέ μου, όμως, να κάνω μία ειδική μνεία στον Καζαντζάκη, ο οποίος είναι ο αγαπημένος μου. Είναι δάσκαλος ανθρωπιάς και ψυχής.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου όνειρα;

Καταρχάς, να δω τον γιο μου να μεγαλώνει και να γίνεται ένας καλός και ευτυχισμένος άνθρωπος. Να συνεχίσω να γράφω και να μπορώ να κάνω ευτυχισμένους τους γύρω μου. (Εννοείται πως ζηλεύω όλους τους ανθρώπους που έχουν παιδιά, με την καλή έννοια εννοείται. Είναι ένας πολύ καλός λόγος για να ζεις!)

Τι επαγγέλματα έχεις κάνει;

Α, καλά! Μάλλον, είμαι αυτό που λένε... πολυτεχνίτης. Όταν ήμουν έφηβη, παρέδιδα για λίγον καιρό μαθήματα πιάνου. Το καλοκαίρι που τελείωσα το σχολείο, δούλεψα για δύο μήνες ως πλασιέ σε μία εταιρεία με... μεγάλη αποτυχία! Για τους δύο μήνες που δούλεψα δεν πήρα ούτε μία δραχμή (μην ξεχνιόμαστε, τότε δεν υπήρχε ευρώ!), πολύ απλά γιατί έπρεπε πρώτα να πιάσω έναν στόχο πωλήσεων. Εννοείται ότι ούτε καν τον πλησίασα! Στη συνέχεια, παράλληλα με τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο και στην δραματική σχολή, παρέδιδα φιλολογικά μαθήματα. Κάποια εποχή που είχα μείνει άνεργη, εργάστηκα στο μπαράκι μίας φίλης και σε κατάστημα με γυναικεία ρούχα. Για μερικά χρόνια δούλεψα ως ηθοποιός, αλλά τελικά αποφάσισα να αφήσω το θέατρο στην ησυχία του. Πέρασα και ένα τρίμηνο ως ασκούμενη δημοσιογράφος σε ιδιωτικό κανάλι και τελικά –επιτέλους– καταστάλαξα σε... τρία επαγγέλματα: φιλόλογος, επιμελήτρια βιβλίων και συγγραφέας.

Νοσταλγείς κάποιο απ’ όλα αυτά; Ποιο σου άρεσε περισσότερο;

Κατά καιρούς έχω... στερητικό σύνδρομο για την υποκριτική. Όχι τόσο για την παράσταση, όσο για τη διαδικασία της πρόβας, που είναι πραγματικά μαγική. Κατά καιρούς «παίρνω τη δόση μου», συμμετέχοντας σε παραστάσεις φίλων. Ειδικά μία μουσική παράσταση, «Τα παραμύθια του Αλτ-Ιλύ», σε στίχους της Ειρήνης Χηράτου και μουσική του Τάσου Καρακατσάνη, η οποία παρουσιάστηκε στην Κύπρο πριν μερικά χρόνια υπό την αιγίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας και κυκλοφόρησε και σε CD, ήταν μία εμπειρία καταπληκτική! Τάσο Καρακατσάνη, μ’ ακούς; Έχω ξανά στερητικό σύνδρομο... Κανόνισε!!!!!

Πόσο συχνά γράφεις; Έχεις πειθαρχία; Μπορείς να επιβληθείς στον εαυτό σου;

Όταν ξεκινάω ένα βιβλίο, συνήθως γράφω σε καθημερινή βάση. Η ιστορία υπάρχει μέσα στο μυαλό μου καιρό, και μόλις ολοκληρωθεί έχω την ανάγκη να την δω να υλοποιείται, να γίνεται βιβλίο. Δεν είναι θέμα επιβολής στο εαυτό μου, αλλά ανάγκης. Έχω ανάγκη να γράψω, όσο φορτωμένο και αν είναι το πρόγραμμά μου. Άλλωστε, γράφω συνήθως το βράδυ, όταν όλοι έχουν κοιμηθεί και στο σπίτι επικρατεί ησυχία. Μπορεί να με πάρει το ξημέρωμα, αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Είναι τόσο μεγάλη η χαρά και η ικανοποίηση που νιώθω όσο προχωράει η ιστορία, που λίγο παραπάνω ξενύχτι δεν αποτελεί πρόβλημα!

Τυχαίνει, καθώς γράφεις ένα βιβλίο, να ξεπεταχτεί μια καινούργια σκέψη για ένα καινούργιο βιβλίο; Τι κάνεις τότε;

Αχ, αυτό είναι μαρτύριο (γλυκό μαρτύριο, βέβαια)! Γράφεις μία ιστορία και ξαφνικά... έρχεται απ’ το πουθενά ένας άλλος ήρωας και σε σκουντάει, λέγοντάς σου «Κι εγώ είμαι εδώ!». Επειδή ως διαδικασία είναι λίγο παρανοϊκή, συνήθως γράφω την ιδέα και προσπαθώ να συνεχίσω αυτό που έχω ήδη ξεκινήσει. Βέβαια, κατά καιρούς, κρατάω σημειώσεις για την άλλη ιστορία, γιατί ο άτιμος ο ήρωας δεν με αφήνει σε ησυχία!

Τι σε ευχαριστεί σε αυτή τη ζωή;

Πολλά μικροπράγματα, τα οποία όμως έχουν τεράστια σημασία. Η «καλημέρα» του γιου μου το πρωί, το χαμόγελο των αγαπημένων μου ανθρώπων, μία βραδιά με φίλους στο σπίτι. Να μαγειρεύω και να φτιάχνω γλυκά (για να μπορώ μετά να γκρινιάζω στον άντρα μου ότι δεν πρέπει να τρώει πολλά γλυκά γιατί παχαίνουν), να καθόμαστε με τον Γιώργο (τον γιο μου) και τον Τάσο (τον άντρα μου) στον καναπέ και να βλέπουμε ταινίες, να πίνουμε το πρωί καφεδάκι με τη Δεσποινούλα (τη μαμά μου) και να κουτσομπολεύουμε... Και, βέβαια, να γράφω!

Ποιες είναι οι σπεσιαλιτέ σου λοιπόν;

Παστίτσιο, σουτζουκάκια σμυρνέικα, κρεατόπιτα Κεφαλλονίτικη, τζότζιλες (σπιτικά μακαρόνια που φτιάχνουν στο χωριό του άντρα μου) και σαλιγκάρια (τα οποία απεχθάνομαι, αλλά κάνω την καρδιά μου πέτρα και τα μαγειρεύω στον αντρούλη μου που τα λατρεύει). Όταν έχω διάθεση για... πιο εξωτικές γεύσεις, μαγειρεύω κινέζικο που είναι η αδυναμία του μπαμπά μου. Φτιάχνω και ωραίες τούρτες, αλλά και κρουασανάκια γεμιστά με σπιτική νουτέλα. Γενικά, τρελαίνομαι να βρίσκομαι στην κουζίνα! (Νοικιάζεται κανένα σπίτι εκεί κοντά για να σου έρθω;)

Αγαπημένες ταινίες, μουσική;

Από μουσική ακούω τα πάντα, ανάλογα με τη διάθεσή μου. Λατρεμένο CD όμως –το έχω λιώσει στην κυριολεξία– είναι ο «Σταυρός του Νότου» σε ποίηση Νίκου Καββαδία και μουσική Θάνου Μικρούτσικου (ίσως το έχω συνδυάσει με τον μπαμπά μου, που ήταν καπετάνιος, δεν ξέρω). Από ταινίες, προτιμώ τα ψυχολογικά θρίλερ (π.χ την Έκτη Αίσθηση και τα άπαντα του Χίτσκοκ) και οτιδήποτε έχει να κάνει με μυστήριο και αγωνία. Δεν μου αρέσουν οι αισθηματικές ταινίες (μάλλον δεν έχω ίχνος ρομαντισμού μέσα μου, και συνήθως με παίρνει ο ύπνος). Κορυφαία ταινία θεωρώ το φιλμ «Η ζωή είναι ωραία», την οποία θεωρώ ύμνο στην ανθρωπιά και την αγάπη. (Υπέροχη!!!)

Τι σε οργίζει;

Το ψέμα και η αδικία. Είναι δύο πράγματα που δεν μπορώ να ανεχτώ με τίποτε!

Γνωρίζεις τον εαυτό σου;

Το παλεύω! Νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο!

Θες να τον μάθεις; Σε έχει εκπλήξει ποτέ, του τύπου: Τι είπε τώρα; Εγώ το έκανα αυτό;

Αν και γενικά είμαι πολύ πειθαρχημένο άτομο, έρχονται στιγμές που η άλλη Ελευθερία (ωχ! Σαν να έχω διχασμένη προσωπικότητα ακούγεται αυτό! Λες;) παίρνει τα ηνία και μου κάνει την έκπληξη. Νομίζω ότι αυτή έστειλε το πρώτο μου βιβλίο στον εκδοτικό οίκο, γιατί εγώ δεν είχα βρει το θάρρος να το κάνω για πολλά χρόνια. Είμαι γενικά κλειστός άνθρωπος και το να εκτεθώ στον κόσμο ήταν κάτι που μου φαινόταν πολύ δύσκολο. Την ευχαριστώ όμως που πήρε την πρωτοβουλία (για τους αναγνώστες δεν ξέρω...) Έχει κάνει, βέβαια, και κάποια ατοπήματα η άτιμη, για τα οποία τη μάλωσα αυστηρά και ζήτησα συγνώμη.

Λογαριάζεις καλές – κακές κριτικές;

Εννοείται! Είναι πολύ ωραίο να διαπιστώνεις ότι αρέσει η ιστορία που έπλασες, ότι παρέσυρες τον αναγνώστη στο ταξίδι που σχεδίασες εσύ, ότι του προκάλεσες συναισθήματα. Είναι όμως και πολύ χρήσιμο να σου επισημαίνουν τα αδύναμα σημεία της ιστορίας αυτής, γιατί μόνο έτσι μπορείς να γίνεις καλύτερος. Δεν λέω ότι μία κακή κριτική δεν με στεναχωρεί! Ασφαλώς και στεναχωριέμαι. Αλλά, προσπαθώ να καταλάβω τι δεν άρεσε σε αυτόν που έκανε την κριτική και να δω μήπως έχει κάποιο δίκιο σε αυτά που γράφει.Τις καλές κριτικές τις υποδέχομαι με ένα τεράστιο χαμόγελο, τις κακές με σεβασμό και ανοιχτό μυαλό. Άλλωστε, όποιος εκτίθεται στον κόσμο, πρέπει να είναι προετοιμασμένος και για την αποδοχή και για την απόρριψη. (Συμφωνώ μαζί σου!)

Πώς φαντάζεσαι το μέλλον;

Γενικά, δεν μου αρέσει να κάνω σχέδια για το μέλλον. Όνειρα, ναι. Σχέδια, όμως, όχι. Ευελπιστώ ότι το μέλλον θα έχει φωτεινά χρώματα και γι’ αυτό θέλω να παλέψω.

Πού θες να ταξιδέψεις; Πού ήταν το ομορφότερο μέρος που έχεις πάει;

Θα ήθελα πάρα πολύ να πάω στην Αίγυπτο και στο Περού, για να δω από κοντά τα αρχαία μνημεία που υπάρχουν εκεί. Στο Περού βρέθηκα όταν ήμουν μικρή και ενώ είχαμε αποφασίσει να πάμε στους ναούς των Ίνκας, η επίσκεψη ματαιώθηκε γιατί υπήρχε επιδρομή σκορπιών. Ακόμη θυμάμαι πόσο είχα θυμώσει και επέμενα να πάμε, γιατί νόμιζα ότι θα υπήρχαν πέντε-έξι σκορπιουδάκια, τα οποία θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε και να μας αγνοήσουν και αυτά. Όταν, όμως, μου έδειξαν φωτογραφία από παλαιότερη επιδρομή σκορπιών, αποφάσισα αμέσως να το αφήσω για... κάποια άλλη φορά (η οποία, δυστυχώς, δεν έχει έρθει ακόμη!). Όσο για το ομορφότερο μέρος που έχω πάει, θεωρώ ότι η Ελλάδα έχει τόσες ομορφιές, που πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω. Ίσως έχω μία ξεχωριστή αδυναμία στη λίμνη της Μελισσάνης, στην Κεφαλλονιά (εντάξει, είμαι προκατειλημμένη, λόγω καταγωγής) και στις Σπηλιές στη Ζάκυνθο (πάλι Ιόνιο!) που με μάγεψαν. (Παρόλο που δεν έχω καταγωγή την Κεφαλονιά, της έχω αδυναμία, και ιδιαίτερα τη λίμνη Μελισσάνη).

Μια φαντασίωση;

Ότι ο Νταν Μπράουν διαβάζει με μανία τα βιβλία μου, δηλώνοντας φανατικός θαυμαστής μου, και ότι οι μεγάλοι παραγωγοί του Χόλλυγουντ σφάζονται στην ποδιά μου για να κάνουν τα βιβλία μου ταινία (και μετά ξύπνησα...). (Δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να συμβεί πάντως, να το ξέρεις…)

Ευτυχία υπάρχει;

Ασφαλώς! Είναι οι μικρές στιγμές που ζούμε καθημερινά!

Πες μου μερικές;

Όταν ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και βλέπω τον Τάσο να κοιμάται δίπλα μου (μα να μην ξυπνάει ποτέ πριν από μένα, ο άτιμος!), όταν εισβάλει ο γιος μου στο δωμάτιο και πηδάει επάνω στο κρεβάτι για αγκαλιές και καλημέρες, όταν πάω να φιλήσω τον μικρό μου για καληνύχτα ενώ ήδη είναι κοιμισμένος. Ένα καφεδάκι με φίλους, μία βόλτα στην παραλία, ένα ποτήρι μπίρα στο μπαλκόνι το βράδυ, μόνη, κοιτάζοντας το φεγγάρι.

Σπούδασες;

Ναι. Έχω τελειώσει τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών (το τμήμα ΦΠΨ, με κατεύθυνση Ψυχολογίας), τη Δραματική Σχολή Διομήδη Φωτιάδη και το Εργαστήρι Ελευθέρων Σπουδών ΑΝΤ1 (τμήμα Δημοσιογραφίας). (Σε ζηλεύω αφάνταστα για τη Φιλοσοφική, όποτε βρω κανένα πρόγραμμα, σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο, τρέχω να γραφτώ!)

Αγαπημένος φιλόσοφος;

Αριστοτέλης (είναι ορθολογιστής ο άνθρωπος, πώς να το κάνουμε!) και Καζαντζάκης (μπορεί να μην είναι φιλόσοφος, αλλά θεωρώ ότι αυτά που έχει γράψει είναι η επιτομή της φιλοσοφίας).

Τι φοβάσαι;

Ο φόβος μου είναι μήπως συμβεί κάτι κακό σε κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο. Ίσως αυτό με κάνει κάπως υπερπροστατευτική απέναντι στην οικογένεια και τους φίλους μου (μαμά-κλώσσα, όπως λέει και ο κολλητός μου), αλλά... δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.

Τι είναι επιτυχία;

Να πετυχαίνεις τον στόχο σου, χωρίς να κάνεις εκπτώσεις στον χαρακτήρα σου.(Υπέροχο!)

Για ποιο λόγο αξίζει να ζει κανείς;

Για να βλέπει γύρω του ανθρώπους ευτυχισμένους και να γεύεται τις χαρές, ακόμα και τις λύπες που του δίνει η ζωή.

Μια φαντασίωση;

Ότι ο Νταν Μπράουν διαβάζει με μανία τα βιβλία μου, δηλώνοντας φανατικός θαυμαστής μου, και ότι οι μεγάλοι παραγωγοί του Χόλλυγουντ σφάζονται στην ποδιά μου για να κάνουν τα βιβλία μου ταινία (και μετά ξύπνησα...). (Δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να συμβεί πάντως, να το ξέρεις…)

Ευτυχία υπάρχει;

Ασφαλώς! Είναι οι μικρές στιγμές που ζούμε καθημερινά!

Πες μου μερικές;

Όταν ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και βλέπω τον Τάσο να κοιμάται δίπλα μου (μα να μην ξυπνάει ποτέ πριν από μένα, ο άτιμος!), όταν εισβάλει ο γιος μου στο δωμάτιο και πηδάει επάνω στο κρεβάτι για αγκαλιές και καλημέρες, όταν πάω να φιλήσω τον μικρό μου για καληνύχτα ενώ ήδη είναι κοιμισμένος. Ένα καφεδάκι με φίλους, μία βόλτα στην παραλία, ένα ποτήρι μπίρα στο μπαλκόνι το βράδυ, μόνη, κοιτάζοντας το φεγγάρι.

Θάνατος;

... είναι οι κάργιες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια, που έλεγε και ο Καριωτάκης. Είναι η κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων, που όμως κάνει τη ζωή να αξίζει ακόμη περισσότερο. (Αγαπημένο!!!)

Τι σχέση έχεις με το χρόνο;

Νομίζω πολύ καλή. Ακόμη δεν με έχει πιάσει «κρίση ηλικίας» (έτσι και με πιάσει... κρυφτείτε!). Μ’ αρέσει που μεγαλώνω μαζί με τους ανθρώπους που αγαπώ. Η φθορά στην εμφάνιση είναι δεδομένη (Φουστάνο... σου `ρχομαι!), όμως κάθε ρυτίδα κρύβει και μία ιστορία γραμμένη όχι μόνο στο πρόσωπο αλλά και στην ψυχή. Οι ρυτίδες μας είναι η ζωή μας. Τα χρόνια που περνούν μας δίνουν εμπειρίες (ευχάριστες ή δυσάρεστες) που μας κάνουν σοφότερους. Άλλωστε, τι τα θέλεις; Όλοι θα μεγαλώσετε!

Κλείσε όμορφα.

Εύχομαι να είμαστε όλοι καλά και ο καθένας από μας να πραγματοποιεί κάθε μέρα και ένα –έστω και μικρό– κομμάτι από τα όνειρά του. Και να χαμογελάμε! Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο μας!

Ελευθερία Μεταξά σε ευχαριστώ πολύ για όλα!!!

Με εκτίμηση

Χρήστος Ε. Αναστασόπουλος

ΥΓ. Ανυπομονώ να διαβάσω το καινούργιο σου βιβλίο. Ανυπομονώ να σου πάρω συνέντευξη –λόγο σπουδών ψυχολογίας– για έναν δικό μου ήρωα. Ανυπομονώ να μάθω τις αντιδράσεις του άντρα και του γιου σου από τη φωτογράφισή μας… Ανυπομονώ να πιω καφέ μαζί σου γιατί δεν χορταίνω τις συζητήσεις μας…

Το φόρεμα και τα παπούτσια είναι από το κατάστημα Boutique 52, Κύπρου 52 Γλυφάδα τηλ.210 8944250