Χρήστος Αναστασόπουλος VS Εύη Ρούτουλα

Concept Χρήστος Αναστασόπουλος

Photographer Αθηνά Χλωρίδου

Styling Χρήστος Αναστασόπουλος

Μακιγιάζ Άννα Λουκά

Με την Εύη Ρούτουλα γνωριστήκαμε πριν από 2,5 περίπου χρόνια, σε μια υπέροχη ομάδα -εκείνη την εποχή- με τίτλο: Είμαι και εγώ βιβλιοφάγος, του Βασίλη Χαριζάνη. Γράφοντας τώρα, συνειδητοποιώ πως με την Εύη έχω πάρα πολλά κοινά: διάβασμα, ταξίδια, θέατρο, κινηματογράφος, τσίπουρα, μεζέδες και η καλή παρέα με θετικούς ανθρώπους. Την θαυμάζω απεριόριστα για τη γραφή της, που είναι περιεκτική και ουσιώδης, και το υπέροχο ταλέντο που έχει με το να περιπλέκει αριστοτεχνικά, σαν μια αράχνη, την ιστορία με τη μυθοπλασία!

Τι διαβάζεις τώρα;

Πρόσφατα έκανα ένα ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες, από εκεί αγόρασα πολλά βιβλία, τα περισσότερα από αυτά αναφέρονται στον αμερικάνικο εμφύλιο πόλεμο. Συνδυάζω την χαρά της ανάγνωσης με την έρευνα που κάνω για ένα συγκεκριμένο κεφάλαιο του νέου μου βιβλίου. Έτσι αυτήν τη στιγμή διαβάζω την βιογραφία του στρατηγού Ρόμπερτ Ε. Λη από τον Ντάγκλας Φρήμαν. (Γνωρίζω πολύ καλά την αγάπη σου για την ιστορία!)

Ποια είναι τα μελλοντικά σου όνειρα;

Συγγραφικά έχω αρχίσει δύο έργα παράλληλα: ένα ιστορικό μυθιστόρημα που με κουράζει ευχάριστα γιατί θέλει μεγάλη έρευνα και ένα θεατρικό έργο. Και τα δύο είναι στα σκαριά, ελπίζω να εκδοθούν μέσα στο 2016.

Τι επαγγέλματα έχεις κάνει;

Έχω εργαστεί στο φαρμακείο του θείου μου ως έφηβη, κρατούσα ταμείο, εκτελούσα πολύ απλές παραγγελίες, έκανα εξωτερικά θελήματα. Αμέσως μετά το λύκειο και πριν σπουδάσω νομική πουλούσα βιβλία και εγκυκλοπαίδειες πόρτα πόρτα, μοίραζα φυλλάδια για το πολιτικό κόμμα του Βασίλη Λεβέντη. Όσο ζούσα στο Λονδίνο έκανα διάφορες δουλειές του ποδαριού: καθάριζα μια παμπ, έπαιρνα μέρος στις έρευνες του Πανεπιστημίου του Γκρένουιτς, προσπαθούσα να πείσω τον κόσμο να κάνει δωρεές στον Ερυθρό Σταυρό. Αλλά από το 1995 έως και τώρα εργάζομαι ως δικηγόρος, ως μεταφράστρια και τα τελευταία τρία χρόνια ως συγγραφέας.

Πλούσιο βιογραφικό! Προσπάθησε να θυμηθείς και να μου περιγράψεις όμορφες στιγμές από το Λονδίνο της δεκαετίας του 90 που λατρεύω.

Αυτήν τη στιγμή τρεις σκηνές μου έρχονται από το Λονδίνο του 90, που δεν υπάρχουν πια: το κάπνισμα στις παμπ και γενικά στους δημόσιους, κλειστούς χώρους. Ξέρεις πόσες παμπ έκλεισαν λόγω του αντικαπνιστικού νόμου στην Αγγλία; Αμέτρητες! Το καμπανάκι του Last order, ακριβώς στις 10.45, όλοι έτρεχαν να πάρουν την τελευταία μπύρα της ημέρας. Στο Λονδίνο του 90 δεν υπήρχε η περίφημη Oyster card, εν αντιθέσει κυκλοφορούσαν οι σσυνηθισμένες μηνιαίες και εβδομαδιαίες κάρτες με φωτογραφία του κατόχου, σαν αυτές που έχουμε ακόμα στην Αθήνα. Ευτυχώς το Σόχο και το Γουέστ Εντ έχουν παραμείνει ίδια! (Ω, ναι!!! Τα θυμάμαι κι εγώ όλα αυτά! Δούλευα σε παμπ στο Σόχο το 1997!)

Πόσο συχνά γράφεις; Έχεις πειθαρχία; Μπορείς να επιβληθείς στον εαυτό σου;

Σχετικό είναι αυτό. Υπάρχουν μέρες που γράφω με συνέπεια και μετά μπορεί να μεσολαβήσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που να μην γράψω τίποτα. Η συγγραφή δεν είναι ακριβώς επάγγελμα, ασχέτως αν έχεις όφελος οικονομικό. Η συγγραφή είναι ψυχική ανάγκη που βγαίνει από μέσα σου. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να βγάλεις πράγματα και γράφεις. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να ζήσεις, να ταξιδέψεις, να δεις μέρη, να γνωρίσεις πράγματα. Μόνο έτσι μπορείς να γεμίσεις τις μπαταρίες σου και να επιστρέψεις πίσω στην μοναχική απασχόληση της συγγραφής.

Αν θέλω να τελειώσω ένα έργο, που είναι ήδη ολοκληρωμένο στο μυαλό μου, έχω πειθαρχία, βάζω πολύ αυστηρά χρονικά όρια στον εαυτό μου και είμαι ικανή να μην κοιμηθώ καθόλου για να τα κρατήσω. Γενικά πάντως, γράφω τις νύχτες, όταν έχει απόλυτη ησυχία.

Τι σε ευχαριστεί σε αυτή τη ζωή;

Τα βιβλία, το θέατρο, ο κινηματογράφος, τα ταξίδια, ο έρωτας, η καλή μουσική, φίλοι που μοιραζόμαστε κοινά μυστικά, κοινές αναμνήσεις, το σκυλί μου και το γατί μου.

Τι σε οργίζει;

Το ψέμα, η αχαριστία, οι μπερδεμένοι, αναποφάσιστοι άνθρωποι που μπερδεύουν και τις δικές μας ζωές, οι κουτσομπόληδες που ανακατεύουν τις ζωές των άλλων.

Γνωρίζεις τον εαυτό σου;

Ναι, πιστεύω πως ναι. Μετά από τόσα χρόνια, γνωρίζω πλέον και τα θετικά και τα αρνητικά του. Σχετικά καλά τα πάω μαζί του, τον έχω αποδεχτεί και με έχει αποδεχτεί(Χαχαχα. Είναι η αγαπημένη μου ερώτηση αυτή και όλοι απαντάνε σε ένα τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό τους! Πραγματικά υπέροχο!!!)

Λογαριάζεις καλές – κακές κριτικές;

Φυσικά, είναι ανθρώπινο και αναπόφευκτο να επηρεαζόμαστε από την γνώμη του κόσμου, ζούμε σε μια κοινωνία και ο καθένας μας παίρνει και δίνει, υπάρχει αλληλεπίδραση. Μια καλή κριτική σε απογειώνει. Μια κακή κριτική μπορεί να σε απογοητεύσει, κυρίως αν βασίζεται σε επιχειρήματα που αναλύοντάς τα βρίσκεις ότι είναι ειλικρινή και τεκμηριωμένα. Το σημαντικό για μένα -και για τον καθένα- είναι να υπάρχει βελτίωση και ωρίμανση σε αυτά που κάνω. Με αυτόν τον τρόπο οι κακές, καλοπροαίρετες κριτικές ωφελούν.

Πώς φαντάζεσαι το μέλλον;

Με κλιματολογική αστάθεια, με οικονομικούς πολέμους, με χιλιάδες πρόσφυγες, με αύξηση της τεχνολογίας.

Μπορούμε να κάνουμε κάτι πιο ενεργά για να τα αποτρέψουμε όλα αυτά;

Ειλικρινά πιστεύω πως όχι. Δεν είμαι απασιόδοξη αλλά πόλεμοι και πρόσφυγες θα υπάρχουν πάντα. Οι άνθρωποι δεν παραδειγματίζονται από την ιστορία, ίσως γιατί δεν μαθαίνουν την ιστορία τους. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι μικρές, ατομικές προσπάθειες, πιο πολύ για να νιώθουμε εμείς ικανοποιημένοι.

Σπούδασες;

Ναι, νομική στο Πανεπιστήμιο του Κλουζ στην Ρουμανία, στην Τρανσυλβανία. Έχω ειδίκευση στο αστικό δίκαιο.

Το ήθελες; Πώς ήταν η ζωή εκεί; Πάντα ήθελα να ρωτήσω πως βλέπει ο κόσμος την ιστορία του Δράκουλα… Τον δέχονται σαν τοπικό θρύλο; Υπάρχουν ατραξιόν;

Από την πρώτη δημοτικού ήθελα να γίνω δικηγόρος, ναι, το ήθελα, ίσως είχα επηρεαστεί από τις ταινίες και τα βιβλία, πάντα πίστευα στην έννοια της δικαιοσύνης κλπ. Η ζωή στο Κλουζ ήταν απλά υπέροχη, τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Όταν είσαι 20-22 όλα όμορφα σου φαίνονται. Γενικά είχα υπέροχη φοιτητική ζωή, με πάρτυ, φίλους, εκδρομές, κολυμπούσαμε σε λίμνες, έκανα ωτο-στοπ στην Ευρώπη. Υπέροχα ήταν. Φυσικά και αναγνωρίζουν τον θρύλο του Βλαντ, καμία σχέση βέβαια με την μυθική περσόνα του Στόκερ. Ο Βλαντ Τσέπες ήταν βοεβόδας της Βλαχίας, που ήταν τότε μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Κατάφερε και νίκησε τα στρατεύματα του Μωάμεθ του Πορθητή (του ιδίου που κατέκτησε την Κωνσταντινούπολη), παλούκωνε τους εχθρούς του και γενικά θεωρείται ότι ήταν ανίκητος και αδυσώπητος στη μάχη. Αν θέλει κάποιος να δει το πραγματικό κάστρο του Βλαντ πρέπει να πάει στην Σιγκισοάρα, εκεί γεννήθηκε και εκεί έζησε. Υπάρχει βέβαια και το κάστρο Μπραν στο Μπρασόβ, αλλά η ύπαρξή του στηρίζεται μόνο σε τουριστικούς λόγους!

Τι φοβάσαι;

Την απώλεια των πολύ δικών μου ανθρώπων, την μοναξιά που ακολουθεί αυτήν την απώλεια. Εννοώ την απώλεια που φέρνει ο θάνατος.

Τι είναι επιτυχία;

Να ασχολείσαι το μεγαλύτερο μέρος του εικοσιτετράωρου με κάτι που πραγματικά σε ευχαριστεί και σου δίνει ικανοποίηση. Να βάζεις στόχους και να τους εκπληρώνεις. (Ναι, συμφωνώ!!!)

Για ποιο λόγο αξίζει να ζει κανείς;

Για να ξυπνάς το πρωί και να πίνεις το καφεδάκι σου, για να κάνεις έρωτα, για να βγαίνεις έξω στους δρόμους και να χαζεύεις τον κόσμο και τις πλατείες, για να παίζεις με τον σκύλο, την γάτα σου ή το παιδί σου, για να κάνεις ταξίδια σε όλον τον κόσμο, για να κουβεντιάζεις με τους φίλους σου, για να ανέβεις στην ράχη ενός ελέφαντα και να κάνεις βόλτα στην Ινδονησία. Θέλεις και άλλους λόγους; Γιατί μπορώ να μιλάω με τις ώρες για τους λόγους που αξίζει να ζούμε.

Αν και έχεις γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο, πες μου ένα μέρος στο οποίο θα ήθελες να με πας και γιατί. Το Λονδίνο απορρίπτεται, το ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά.

Θα σε πήγαινα στην Τανζανία, να κάνουμε μαζί σαφάρι. Θα πηγαίναμε στο Ντούτου, να κοιμόμαστε σε μπάνγκαλοου και να βλέπαμε από τη βεράντα μας σε απόσταση δέκα μέτρων τους ελέφαντες και τις αντιλόπες να τρώνε και να κάνουν βόλτα, να ανάβαμε φωτιά και να καθόμαστε τριγύρω να πίναμε κρασί και να λέγαμε ιστορίες κάτω από τις ακακίες. Αν είναι ένα μέρος που νιώθεις άνθρωπος, αυτό είναι η Αφρική, η μαύρη Αφρική, όχι το Μαγκρέπ. (Ωραία. Ήταν ερώτηση παγίδα. Ξεκίνα να το οργανώνεις!)

Μια φαντασίωση;

Ζούνε ακόμα όσοι έφυγαν από την ζωή, όλοι οι αγαπημένοι μου: πατέρας, θείοι, γιαγιάδες, αγαπημένα σκυλιά και γάτες και είμαστε όλοι σε ένα ονειρεμένο μέρος, κάπου στη Νέα Ζηλανδία και τους διαβάζω το βιβλίο μου που έχει γίνει παγκόσμια επιτυχία, πίνουμε κρασί και γελάμε. (Θέλω κι εγώ να είμαι εκεί!)

Γιατί επέλεξες τη Νέα Ζηλανδία και όχι κάποιο άλλο μέρος;

Πρώτα από όλα, γιατί η Νέα Ζηλανδία είναι ένα από τα λίγα μέρη που δεν έχω πάει ακόμα και δεν εννοώ να πεθάνω χωρίς να τη δω! Δεύτερον, έχω δει τοπία της από ταινίες και φωτογραφίες και θεωρώ ότι είναι πανέμορφη. Και τρίτον, έχω δυο πολύ καλές φίλες εκεί και θέλω πολύ να τις επισκεφτώ. (Έχω κι εγώ τον καλό μου φίλο Ρίτσαρντ εκεί. Ευκαιρία να πάμε μαζί!!!)

Ευτυχία υπάρχει;

Υπάρχει, την ονειρευόμαστε μια ζωή και την βιώνουμε για μερικά λεπτά. Όποιος έχει βιώσει αυτά τα μοναδικά λεπτά, μετά ζει με την ανάμνησή τους.(Μου το έχεις ξαναπεί αυτό. Τώρα το έχω και γραπτώς!!!)

Θάνατος;

Τι να πω για το θάνατο; Τον βίωσα δυστυχώς πρόσφατα όταν έχασα τον πατέρα μου. Φοβόμαστε το άγνωστο πίσω από το θάνατο, όχι το θάνατο καθεαυτό. Για αυτό έχουμε εφεύρει και τις θρησκείες, για αυτό πιστεύουμε στα μεταφυσικά φαινόμενα, προσπαθούμε με κάποιο τρόπο να κατανοήσουμε το άγνωστο.

Δεν θυμάμαι αν σε έχω ρωτήσει αν πιστεύεις στο Θεό όμως αλλάζω την ερώτηση που κάνω σχεδόν σε όλους. Ποια θρησκεία πιστεύεις ότι θα σου πήγαινε περισσότερο;

Η θρησκεία που θα με κάλυπτε. Μου αρέσει ο Χριστιανισμός έως ενός ορίου, μου αρέσει η αγάπη που δίνεται απλόχερα στον πλησίον, στο ανήλικο, στον παραστρατημένο. Από την άλλη μου αρέσει η ιδέα της μετεμψύχωσης που υπάρχει στο βουδισμό. Με συναρπάζει η ιδέα της αγάπης, της δεύτερης ευκαιρίας, της σύνδεσης με αυτούς που έχουν περάσει σε μια άλλη διάσταση.

Κλείσε όμορφα.

Εδώ θα μου επιτρέψεις να δανειστώ τα λόγια του μεγάλου βάρδου, αφού πρέπει να κλείσω όμορφα θα κλείσω με ποίηση. «Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή και εμείς απλοί θεατρίνοι» Μην παίρνετε τα πάντα πολύ σοβαρά. Όλα ένα θέατρο είναι με τις ανατροπές του, με τα ευτράπελα και τα πιο δραματικά, στο χέρι μας είναι να το διασκεδάσουμε και να πάρουμε μέρος στην παράσταση.

Εύη Ρούτουλα σε ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα!!!

Με εκτίμηση

Χρήστος Ε. Αναστασόπουλος

ΥΣ. Δεν περίμενα ποτέ πως θα δεχτείς αυτόν το ρόλο που σου πρότεινα να κάνεις στη φωτογράφισή μας… Είμαι ενθουσιασμένος από το αποτέλεσμα και σας ευχαριστώ όλους γι’ αυτό. Δεν περίμενα ποτέ πως θα γράφαμε βιβλίο και θα το παρουσιάζαμε, πόσο μάλλον στη Θεσσαλονίκη! Είμαι πραγματικά ευτυχής που σε γνώρισα! Ανυπομονώ να διαβάσω το καινούργιο σου βιβλίο!!!