Χρήστος Αναστασόπουλος VS Θεόφιλος Γιαννόπουλος

Concept Χρήστος Αναστασόπουλος

Photographer Αθηνά Χλωρίδου

Τον Θεόφιλο δεν τον γνώριζα προσωπικά μέχρι που τον συνάντησα στη Θεσσαλονίκη… μου τον σύστησε η φίλη Θεώνη Μπριλή, θέλοντας να με μυήσει στην ποίηση. Δυσκολεύομαι πολύ να καταλάβω την ποίηση όμως υποκλίνομαι σε κάθε ποιητή. Θεωρώ υπερβολικά δύσκολο να γράψει κανείς ποίηση... Οι λέξεις πρέπει να είναι άπλες και δυνατές, να λες πολλά γράφοντας λίγα. Πόσο αντιφατικό είναι όλο αυτό! Εγώ προσωπικά δεν το τολμώ, ευτυχώς που υπάρχει ο Θεόφιλος γι’ αυτό!

Τι διαβάζεις τώρα;

Το ερωτηματολόγιο και αναστενάζω γιατί πρώτη φορά δίνω τέτοιου είδους συνέντευξη!

Δηλαδή; Τι είδους συνέντευξη είναι αυτή; Σε φοβίζει; (Αν ναι, δεν έχεις δει τίποτα ακόμα…)

Γνωρίζοντας την θετική αύρα που σε διακατέχει Χρήστο, θεωρώ πως θα είναι μια απολαυστική εμπειρία! Ωστόσο, δεν συνηθίζω να μιλώ εγώ για τον εαυτό μου μα αφήνω συνήθως να το κάνουν οι γραφές μου, κι όλο αυτό είναι κάτι πρωτόγνωρο για ‘μένα.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου όνειρα;

Από πού να ξεκινήσω, είναι τόσα πολλά… Μια οικογένεια με όσα περισσότερα παιδιά μπορούμε. Επίσης, να είμαι το ίδιο ελεύθερος με σήμερα ώστε να σκέφτομαι, να ζω και να εκφράζομαι δημόσια μα και στο χαρτί, τα όσα νιώθω. Το να κρατήσω όμως στα χέρια μου το πρώτο μου μυθιστόρημα, είναι το πιο κοντινό και πραγματοποιήσιμο όνειρό μου προς στιγμήν και ανυπομονώ τόσο πολύ γι’ αυτό! (Το έχω ζήσει, είναι υπέροχο και στο εύχομαι ολόψυχα!!!)

Τι επαγγέλματα έχεις κάνει;

Απ’ το γυμνάσιο έχω ασχοληθεί με πολλά: Από σερβιτόρος σε μικρά μαγαζιά ως και σε ξενοδοχείο 5 αστέρων, μέχρι υπάλληλος τράπεζας, εργάτης καθαριότητας, σε εργοστάσιο υφασμάτων μα και σε κατεργασία νίκελ. Επίσης δούλεψα και ως αποθηκάριος σε κουρτινόξυλα, σε πρατήριο παιχνιδιών, σε κάβα ποτών μα και ως υπάλληλος εξυπηρέτησης πολιτών του δημοτικού καταστήματος στο τόπο που ζω. (Ακόμα ένα ανήσυχο πνεύμα που βαριέται εύκολα!)

Τι σου άρεσε απ’ όλα αυτά; Τι θυμάσαι με νοσταλγία;

Από όλες τους έχω κρατήσει πολλές εμπειρίες γύρω από την συμπεριφορά, την ψυχολογία και τις αντοχές τόσο του εαυτού μου όσο και των γύρω μου. Είναι φοβερό το πόσο διαφορετικοί γίνονται οι άνθρωποι όταν αποκτούν δύναμη. Μερικές φορές ξεχνούν από πού ξεκίνησαν. (Εξουσία…)

Πόσο συχνά γράφεις; Έχεις πειθαρχία; Μπορείς να επιβληθείς στον εαυτό σου;

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη συχνότητα ή στιγμή που γράφω, αφού εκείνη η λάμψη μέσα μας ποτέ δε μας προειδοποιεί. Γι αυτό άλλωστε έχω πάντα μαζί μου στυλό και χαρτί. Στο πρώτο μου μυθιστόρημα παραδείγματος χάριν είχα κάνει τη νύχτα – μέρα. Έγραφα, έσβηνα, αναζητούσα και επιβεβαίωνα πληροφορίες σε ιστορικά βιβλία και εγκυκλοπαίδειες ως τα ξημερώματα. Έπειτα ξυπνούσα τ’ απόγευμα ακολουθώντας το ίδιο πρόγραμμα για περίπου τρεις μήνες. Ήταν εξαντλητικό μα και τόσο συναρπαστικά δημιουργικό, που μου ανταπέδωσε στο διπλάσιο την ανάγκη για ζωή. Καταλαβαίνεις Χρήστο… (Αλλοίμονο!!!) Στην ποίηση υπάρχουν τα ίδια ακριβώς στοιχεία. Μια συναισθηματική σπίθα αρκεί για να μετουσιωθεί σε ένα εξομολογητικό ποίημα. Και φυσικά δεν υπάρχει πειθαρχία στην όλη διαδικασία, ούτε προσπάθεια για να επιβληθώ στον εαυτό μου. Πάντα συγγράφω με την φωνή μέσα μου, αποδίδοντας στο χαρτί μια προσωπική εξομολόγηση.

Ποίηση ή μυθιστόρημα;

Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω Χρήστο, είναι τo ίδιo αναγκαία για ‘μενα. Η γραφή είναι σαν το ρούχο. «Φοράμε» στον εαυτό μας τον ανάλογο τρόπο έκφρασης για την κατάλληλη περίσταση. Στο μυθιστόρημα ξεδιπλώνω την ανήσυχή μου φύση, προσδοκώντας να ζήσει ο αναγνώστης μια πρωτόγνωρη ιστορία που να τον κάνει να αναφωνήσει στο τέλος πως δεν το περίμενε! Τα ποιήματα σε βάζουν περισσότερο σε σκέψεις και σε αυτοκριτική…

Πες μου κάτι που έγραψες βιώνοντας μια προσωπική στιγμή πόνου.

Τους παρακάτω στίχους μου: «Πονάω τόσο, που δε βρίσκω τόπο να πεθάνω…» (Με το φτωχό μου το μυαλό καταλαβαίνω τι θες να πεις, αλλά από τη στιγμή που έχω τον δημιουργό μπροστά μου θα κάνω τη γνωστή ερώτηση που έκαναν οι καθηγητές λογοτεχνίας σε εμάς...)

Τι θέλει να πει ο ποιητής; Γιατί δεν βρίσκεις τόπο να πεθάνεις; Τι πόνος μπορεί να ήταν αυτός; Έχει μέγεθος ο πόνος;

Είναι η δική μου εικόνα όταν τα πάντα εντός μου και γύρω τα νιώθω κατεστραμμένα. Και δυστυχώς αυτός ο πόνος δεν είναι εχθρός που μπορείς να τον αντιμετωπίσεις εύκολα. Είναι αόρατος. Ζει μέσα μας κι εμφανίζεται όταν τον τρέφουμε με λύπη. Δεν έχει μέγεθος, μα ρίχνει τεράστια σκιά πάνω σου όταν σε πλησιάζει… Γι’ αυτό ψάχνω αφορμή για να χαμογελώ. Για να τον ξορκίζω.

Και τώρα πες μου κάτι που έγραψες με αφορμή μια όμορφη στιγμή της ζωής σου:.

Εναποθέτω κάποιους στίχους μου αφιερωμένους στην αγάπη:

«Μη τρομάξεις,

θέλω μονάχα ν’ αγγίξω τους γυμνούς σου ώμους

να σκαρφαλώσω πιο πάνω απ’ το λαιμό σου

κι απ’ την κορφή των λογισμών σου

να κυλίσω σαν δάκρυ σ’ όλο σου το κορμί…»

(Υπέροχο!!!)

Ερώτηση στον εαυτό μου περισσότερο, αλλά την μεταφέρω και σε σένα που εννοείται είσαι πιο ειδικός. Δηλαδή, το κάθε ποίημα απευθύνεται στον αναγνώστη που δέχεται τις ίδιες συμπαντικές δονήσεις που δέχτηκε και ο ποιητής όταν το έγραφε; Ο αναγνώστης διαβάζοντας ένα ποίημα βάζει τον εαυτό του σε σκέψη ή απλά δέχεται τα όποια μηνύματα; Αν μπει σε διαδικασία ερμηνείας των λέξεων του ποιητή τι συμβαίνει; Παίζει ρόλο η προσωπική εμπειρία ή η μόρφωση;

Δεν θα με χαρακτήριζα «ειδικό» σε καμία περίπτωση, αλλά αφού ζητάς την προσωπική μου άποψη θα σου την πω ειλικρινά φίλε μου Χρήστο: Νιώθω πως ένας στίχος κουβαλά μέσα του μέρος της ψυχής του δημιουργού. Έχει εικόνες της ζωής του, συναισθήματα που τον ανάγκασαν να τις μετασχηματίσει σε λέξεις και να τις μοιραστεί με συνανθρώπους του. Από αυτή την άποψη δηλαδή, στόχος του ποιητή είναι να καταφέρει με τις λέξεις να χτίσει μια γέφυρα και να φτάσει μέχρι την καρδιά του αναγνώστη. Από ‘κει και πέρα είναι μαγικό και ανθρώπινο συνάμα αν μπορέσει να τον βάλει τόσο στην διαδικασία της σκέψης όσο και στην δική του θέση ώστε να ζήσει το δικό του ποιητικό ταξίδι.

Όσο για το αν παίζει ρόλο η προσωπική εμπειρία και η μόρφωση για να νιώσεις ένα ποίημα, νομίζω πως αποτελούν ουσιώδη, μα δευτερεύοντα στοιχεία. Θεωρώ πως μεγαλύτερη σημασία έχει η δοτικότητα των λογισμών του δημιουργού, που όσο πιο γλαφυρό είναι το έργο του τόσο μεγαλύτερη απήχηση και κατανόηση θα έχει. Γιατί συνήθως είναι υπεύθυνα όλα αυτά που υπάρχουν πίσω από τις λέξεις που σε κάνουν να αναφωνήσεις «Ήταν όμορφο, το ένιωσα αυτό το ποίημα!»

Τι σε ευχαριστεί σε αυτή τη ζωή;

Οι άνθρωποι. Οι πραγματικοί άνθρωποι όμως…

Ποιοι είναι οι πραγματικοί άνθρωποι; Μήπως αυτοί που εμείς θέλουμε όπως τους θέλουμε;

Όχι, γιατί τότε θα μιλούσαμε για μαριονέτες! Για ‘μένα αληθινός άνθρωπος είναι ο αυθόρμητος και ο δοτικός.

Τι σε οργίζει;

Η απάθεια, η σοβαροφάνεια και το ψέμα. Αυτά τα τρία πιστεύω πως διαβρώνουν τα πάντα μέσα μας Χρήστο.

Τώρα τελευταία μαθαίνω πως αρκετός κόσμος οργίζεται με την απάθεια των άλλων… Πιστεύεις πως είναι ένα από τα σημεία των καιρών; Εγώ πιστεύω πως δεν υπήρχε πιο παλιά. Μια γνωστή της προάλλες μου ανέφερε πως μας ψεκάζουν για να είμαστε απαθείς…

Φσσσστ, φσσσσστ, φσσσσστ, φσσσσστ! Ε…χμ..Τι ρώτησες Χρήστο; :)

Γνωρίζεις τον εαυτό σου;

Συναντιόμαστε στο χαρτί κάθε που πιάνω το στυλό. Καλός τύπος μου φαίνεται! :) (Γουστάρω τρελά τις φατσούλες σου!!! Δυστυχώς δεν φαίνονται εδώ... Δεν γνωρίζω που να τις βρω, αυτή τη στιγμή μου φαίνεται πιο εύκολη η πυρηνική φυσική…) Χαχαχαχχα, σα το ποδήλατο είναι Χρήστο, αν μάθεις πως γίνονται μια φορά, τέλος! Το συγκεκριμένο γίνεται πατώντας –στα ελληνικά το πληκτρολόγιο-: shift με Q και αμέσως μετά Shift με 0 μηδέν :)) (Καλά κρασά, που λένε και στο χωριό μου!!!)

Λογαριάζεις καλές – κακές κριτικές;

Μονάχα τις καλόπιστες, που όσο πιο «αιχμηρές» και επικριτικές είναι, τόσο περισσότερο ευγνωμονώ αυτόν που τις κάνει!

Πώς φαντάζεσαι το μέλλον;

Πιστεύω πως θα ξαναγεμίσουν ζωή οι παιδικές μας γειτονίες και θα ανταμειφθούν οι προσπάθειες μας να ορθοποδήσουμε. Προς το παρών όμως, ζω το τώρα με ελπίδα.

Σπούδασες;

Τελείωσα το 2004 το Τ.Ε.Ι. Λογιστικής Καβάλας.

Το ήθελες ή έτυχε;

Είχα τα προσόντα.

Τι φοβάσαι;

Φοβάμαι το να γίνω κάποτε όλα εκείνα που μισώ... (Τρομαχτικό!!!)

Τι είναι επιτυχία;

Να καταφέρεις να αφήσεις κάτι χρήσιμο πίσω σου όταν θα ‘χεις αποχωρίσει από τούτο τον κόσμο. Και δε μιλώ για την φήμη, μα για την ουσία όσων πρόσφερες στους γύρω σου. (Συμφωνώ!!!)

Για ποιο λόγο αξίζει να ζει κανείς;

Για να βρεις στην διάρκεια του ταξιδιού την προσωπική σου Ιθάκη.

Πώς ονειρεύεσαι την προσωπική σου Ιθάκη; Ενδέχεται να σε γελάσει;

Δεν την ονειρεύομαι πια, την ζω. Κι όχι, δε με έχει γελάσει ως τώρα…

Μια φαντασίωση;

Φαντασίωση, βίωμα και ευχή συνάμα: Να μείνω για πάντα εκείνος ο έφηβος που συνεχίζει να πηγαίνει στην παραλία και να εξομολογείται στην θάλασσα τα μυστικά του. Εκεί συνηθίζω να σκίζω ότι έχω γράψει στο χαρτί και να τ’ αφήνω στον άνεμο… (!!!)

Ευτυχία υπάρχει;

…υπάρχει στις «μικρές», ανθρώπινες στιγμές. Στη στοργή αυτών που μας μεγάλωσαν, στο αθώο βλέμμα του παιδιού και στο χέρι του αγνώστου που θα μας στηρίξει απρόσμενα όταν το έχουμε ανάγκη. Στην αγκαλιά των Φίλων και στο «σ’ αγαπώ» που φυτρώνει στη καρδιά και βγάζει άνθη στα χείλη μας όταν βρούμε το άλλο μας μισό…

Θάνατος;

Ένας μονόδρομος που είναι γραφτό να τον περπατούμε ως το τέλος… Ας φτάσουμε τουλάχιστον εκεί με χαμόγελο και ψυχή γεμάτη όμορφες εμπειρίες.

Κλείσε όμορφα.

Μην στερείτε την αγάπη από την δική σας ζωή και από τους άλλους. Ζήστε ειλικρινά και ελεύθερα Φίλοι μου!

Θεόφιλε Γιαννόπουλε σε ευχαριστώ πολύ!!!

Με εκτίμηση

Χρήστος Ε. Αναστασόπουλος

ΥΣ. Είμαι πραγματικά πάρα πολύ τυχερός που σε γνώρισα Θεόφιλε! Θεώνη, σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό! Ανυπομονώ να έρθω ξανά στη Θεσσαλονίκη, να σε γνωρίσω περισσότερο, να πιούμε ένα τσίπουρο και να παίξουμε ίσως, μια πραγματική παρτίδα σκάκι ή τάβλι… Ανυπομονώ να διαβάσω τη δουλειά σου! Τα υπόλοιπα από κοντά…

Ευχαριστούμε το Bar – Cafe Queens στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης, Βενιζέλου 12, τηλ. 2310789601 για την παραχώρηση του απαιτούμενου χώρου ώστε να πραγματοποιηθεί η φωτογράφιση.