Χρήστος Αναστασόπουλος VS Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Concept Χρήστος Αναστασόπουλος

Photographer Αθηνά Χλωρίδου

Styling Χρήστος Αναστασόπουλος

Make up Ιωάννα Σοφία Μιζεράκη

Με τη Γιώτα γίναμε φίλοι πρώτα στο διαδίκτυο –την οποία παρακολουθώ φανατικά λόγω χιούμορ και αυτοσαρκασμού– στη συνέχεια συναντιόμασταν σε κοινά συγγραφικά καλέσματα όπου ανταλλάσσαμε απλούς χαιρετισμούς ώσπου βρεθήκαμε στο σπίτι κοινής μας φίλης και πιάσαμε την κουβέντα για τα καλά!

Τι διαβάζεις τώρα;

Αυτήν την περίοδο διαβάζω τη σειρά “Lux” της Jennifer L. Armentrout, η οποία ανήκει στην κατηγορία της φανταστικής λογοτεχνίας και πρόσφατα κυκλοφόρησε και στη χώρα μας από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος;

Διαβάζω τα πάντα, καθότι δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσουν οι “ταμπέλες”, αλλά η αλήθεια είναι πως έχω μια μικρή αδυναμία στο κοινωνικό μυθιστόρημα -αρκεί να “μιλάει” στο συναίσθημά μου-, στη λογοτεχνία του φανταστικού, αλλά και στο καλό αστυνομικό.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου όνειρα;

Να είμαι ευτυχισμένη με την οικογένειά μου, υγιής και πλήρης, κάνοντας πράγματα που αγαπώ, που με ευχαριστούν και με γεμίζουν. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να την σπαταλάμε, σωστά; (Πολύ σωστά!)

Τι επαγγέλματα έχεις κάνει;

Πολλά! Δουλεύω από πολύ μικρή -κάτι που έκανε ανέκαθεν έξαλλο τον μπαμπά μου αφού έλεγε: “τι θα πει η γειτονιά, ότι δεν έχουμε να σε ταΐσουμε και σε βγάλαμε στο μεροκάματο;”, λες και βγήκα στο κλαρί- αφού μου άρεσε να έχω τα δικά μου λεφτά και να μην εξαρτώμαι αποκλειστικά από τους γονείς μου και το χαρτζιλίκι τους. Έχω δουλέψει σε καφετέρια, σε μαγαζί με αντρικά ρούχα (μπορούσα να σε πείσω να αγοράσεις το μισό στοκ με μεγάλη ευκολία), ως ομαδάρχισσα σε κατασκήνωση, ενώ παρέδιδα ιδιαίτερα μαθήματα αγγλικών και ηλεκτρονικών υπολογιστών. Μεταγενέστερα, και αφού είχα τελειώσει με τη Σχολή μου, εργάστηκα στην Shell για ένα χρόνο και στην Opel για έξι χρόνια ως υπεύθυνη λογιστηρίου και γραμματέας διεύθυνσης, μέχρι που η κρίση μάς χτύπησε την πόρτα κι εγώ έγινα μαμά, οπότε μεταμορφώθηκα από παραγωγικό στέλεχος σε μια από τις επτά πληγές του Φαραώ. Πριν να καταλήξω να ασχολούμαι με “Το μεγαλείο των Τεχνών”, την βιβλιοκριτική, την αρθρογραφία και την αξιολόγηση βιβλίων, εργάστηκα για δύο χρόνια σε θεατρικές παραγωγές ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων, μέχρι που κατάλαβα πως ήταν λανθασμένη επιλογή για την διατήρηση της ψυχικής μου γαλήνης. Επιπλέον, έχω ασχοληθεί για δύο χρόνια με το ραδιόφωνο -σε ερασιτεχνικά πλαίσια-, ενώ τον τελευταίο χρόνο ασχολούμαι και με τη μετάφραση, αλλά και με την σύνταξη κειμένων ποικίλου περιεχομένου για διάφορες ιστοσελίδες. (WOW!!! Πλούσιο περιεχόμενο!!!)

Αν θα έπρεπε να διαλέξεις ένα από τα παραπάνω ποιο θα ήταν αυτό;

Χμ... δύσκολη ερώτηση, αλλά η αλήθεια είναι πως κάποιες στιγμές πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγεί την εποχή που εργαζόμουν στην Opel. Μπορεί η δουλειά να ήταν εξαντλητική και πολύ απαιτητική, αλλά εκτός του ότι την έκανα εξαιρετικά καλά -όχι, δεν είμαι ψώνιο-, μου άρεσε τρομερά το γεγονός πως με κρατούσε συνεχώς σε εγρήγορση και πως πάντα υπήρχε κάτι για να ασχοληθώ μαζί του.

Πόσο συχνά γράφεις; Έχεις πειθαρχία; Μπορείς να επιβληθείς στον εαυτό σου;

Δεν μπορώ να σου πω πόσο συχνά γράφω, γιατί αυτό είναι κάτι που καθορίζεται από πολλές και ποικίλες συνθήκες. Πάντως, αναμφίβολα, το καλοκαίρι δεν είναι η εποχή μου. Ξεμυαλίζομαι και δεν συγκεντρώνομαι. Αντίθετα, είμαι πιο χειμερινός τύπος και οπωσδήποτε, η αγαπημένη μου ώρα για να ασχοληθώ με το γράψιμο, είναι μετά τις εννιά το βράδυ, αφού ο Βασίλης έχει κοιμηθεί και έχω απόλυτη ησυχία. Για το θέμα πειθαρχίας... Έχω και μάλιστα υπερβολικά πολύ, και όχι μόνο όσον αφορά τη συγγραφή. Γενικά θεωρώ πως είμαι πειθαρχημένος άνθρωπος και με πρόγραμμα, πράγμα που πολλές φορές κάνει τους οικείους μου να απορούν με το ότι ξέρω τι έχω να κάνω σε τρεις βδομάδες από τώρα. Εμένα, πάλι, θα μου φαινόταν εντελώς παράλογο αν συνέβαινε το αντίθετο. Όσο για το θέμα επιβολής, συγγραφικά τουλάχιστον, δεν χρειάζεται να προσπαθήσω ιδιαίτερα. Όταν γράφω, παθαίνω εμμονή. “Ερωτεύομαι” τόσο πολύ την ιστορία που αφηγούμαι, που χάνω τον ύπνο μου, οπότε γράφω σαν μανιακή, χωρίς σταματημό. Βέβαια, η φετινή χρονιά είναι πολύ απαιτητική, και με έχει βγάλει λίγο εκτός χρόνων, αλλά το παλεύω όσο πιο πολύ μπορώ.

Τι κάνει επιτυχημένο ένα βιβλίο; Ποια είναι η επιτυχία για έναν συγγραφέα;

Θεωρώ πως η επιτυχία ενός συγγραφέα, και κατά συνέπεια των βιβλίων του, είναι το κατά πόσο καταφέρνει να “μιλήσει” στην καρδιά και στην ψυχή του αναγνώστη που θα επιλέξει να το διαβάσει. Σημασία δεν έχει η ιστορία που θα αφηγηθείς, άλλωστε στην Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα το κάνεις, κατακτώντας ακόμα και το πιο κοινότυπο θέμα, κάνοντάς το ολότελα δικό σου, επιτυγχάνοντας στο τέλος να συγκινήσεις, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αυτόν που θα το διαβάσει. Τέλος, πιστεύω πως είναι εξαιρετικά σημαντικό, για κάθε δημιουργό, να γράφει ελεύθερα, χωρίς στεγανά, χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις. Να γράφει, με άλλα λόγια, την ιστορία εκείνη που ο ίδιος θα ήθελε να διαβάσει. (Υπέροχα!!!)

Τι σε ευχαριστεί σε αυτήν τη ζωή;

Πολύ απλά πράγματα! Ένα κομμάτι πίτσα (καλά... μία πίτσα ολόκληρη), ένα απολαυστικό γλυκό (με το παγωτό να βρίσκεται στην κορφή της λίστας), το σεξ... χα, χα, χα! Για να σοβαρευτώ, όμως, -όσο γίνεται και χωρίς να σημαίνει πως τα προαναφερόμενα δεν ισχύουν- απολαμβάνω τις απλές χαρές της ζωής περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ένα χαλαρό καφεδάκι με φίλους, μια εκδρομή, ένα καλό βιβλίο ή μια καλή ταινία, να βρίσκομαι με ανθρώπους που αγαπάω και που μαζί τους μπορώ να γελάω και να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Όλα είναι στιγμές... καλά είναι, λοιπόν, να τις βιώνουμε στο έπακρο και να τις απολαμβάνουμε όσο πιο πολύ μπορούμε.

Ποιο είναι ένα καλό βιβλίο για σένα; Ένα που θα σε κάνει να σκεφτείς ή που θα σε χαλαρώσει και θα σε ταξιδέψει μια που διαβάζεις όλη μέρα…

Όπως προείπα, το καλό βιβλίο για μένα, είναι εκείνο που θα αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές μου και που θα καταφέρει να με συγκινήσει. Και τις περισσότερες φορές, το συναίσθημα αυτό γεννιέται μέσα από την πιο αθώα και ειλικρινή απλότητα. Σαφέστατα και θα εκτιμήσω λίγο περισσότερο μία ιστορία που θα με προβληματίσει και θα με κάνει να σκεφτώ και αναλογιστώ πράγματα και καταστάσεις που ίσως να μην είχαν περάσει από το μυαλό μου μέχρι εκείνη τη στιγμή -καθώς είναι υπέροχο να διευρύνεις τους ορίζοντές σου και να αναθεωρείς τη ζωή μέσα από τη λογοτεχνία-, αλλά υπάρχουν και οι στιγμές εκείνες που απλά θέλω να διαβάσω κάτι όμορφο που θα με χαλαρώσει και θα με κάνει να ξεφύγω από το στρες της καθημερινότητας. Όλα τα βιβλία έχουν κάτι να σου προσφέρουν, ανάλογα με τη διάθεση που έχεις μια δεδομένη στιγμή.

Τι σε οργίζει;

Η αχαριστία! Μπορώ να συγχωρήσω πολλά, αλλά η αχαριστία -επειδή συνοδεύεται από ένα έντονο αίσθημα αγνωμοσύνης- είναι κάτι που δεν ανέχομαι με τίποτα. Σε πιο κοινωνικό πλαίσιο, και όχι τόσο προσωπικό, με οργίζει ότι οι άνθρωποι έχουμε γίνει ψυχροί, αδιάφοροι και παρτάκηδες. Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να αλλάξει, αλλά πάντα, κάπου βαθιά μέσα μου, θέλω να το ελπίζω. Παλαιότερα, βέβαια, με όργιζαν πολύ περισσότερα πράγματα, άρα, ή ωριμάζω ή γερνάω. Και η πιθανότητα να ισχύει το δεύτερο, δεν είναι πολύ κολακευτική. Ωστόσο, ίσως και να φταίει το γεγονός πως με τα χρόνια, αυτά που παλαιότερα μου προκαλούσαν οργή, σήμερα γεννούν μέσα μου θλίψη και απογοήτευση που ευτυχώς, όμως, δεν κρατάει πολύ... συνήθως.

Φταίει η τεχνολογία, η κοινωνία, η πολιτική που γίναμε παρτάκηδες ή κάτι άλλο;

Νομίζω πως είναι ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω. Δυστυχώς, οι εποχές που διανύουμε δεν είναι τόσο αθώες όσο άλλοτε, ο -κακός- ανταγωνισμός βρίσκεται στο απόγειό του, ενώ η ίδια η ζωή και η φύση της σύγχρονης κοινωνίας μάς έχουν οδηγήσει στο σημείο του κανιβαλισμού, κάτι που προσωπικά, εκτός του ότι με εξοργίζει, με θλίβει απίστευτα πολύ. Η ανάγκη της αυτοπροβολής και της ανάδειξης του εγώ μας έχει γίνει τόσο σημαντική για εμάς, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως δεν ελπίζω στην αλλαγή, η οποία εύχομαι να έρθει σύντομα και να καταλάβουμε πως όταν δίνεις μπορείς να είσαι πολύ πιο ευτυχισμένος απ' όταν παίρνεις.

Γνωρίζεις τον εαυτό σου;

Πολύ καλά και μάλιστα, τα έχω βρει εδώ και πολλά χρόνια μαζί του. Γνωρίζω ποια είμαι και τι θέλω. Γνωρίζω τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά μου. Γνωρίζω τις αδυναμίες μου και τα πάθη μου. Και ξέρεις κάτι... με αγαπώ και νομίζω πως για έναν άνθρωπο, το να αγαπάει τον εαυτό του με τα καλά του και τα στραβά του, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα που μπορεί να πετύχει. Γιατί, αν δεν αγαπήσεις εσύ πρώτος τον εαυτό σου, δεν μπορούν να σε αγαπήσουν και οι γύρω σου, και αυτό είναι κάτι που πιστεύω φανατικά. (Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!!!)

Λογαριάζεις καλές – κακές κριτικές;

Μια κριτική, εφόσον είναι στοιχειοθετημένη και διαθέτει επιχειρήματα, είτε καλή είτε κακή, είναι καλοδεχούμενη. Φυσικά, κανένας δεν ευχαριστιέται διαβάζοντας μια κακή κριτική -αν και δεν μπορώ να πω πως έχω διαβάσει και πολλές σε σχέση με τα έργα μου, δόξα τω Θεώ-, αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι μπορεί να αποτελέσουν τροφή για σκέψη και γιατί όχι, για μελλοντική βελτίωση. Προσωπικά, πάντα ακούω τι έχει να μου πει ο άλλος, τα επεξεργάζομαι, και από 'κει κι έπειτα αποφασίζω τι θα κρατήσω και τι όχι. Όσο για τις καλές κριτικές... αυτές μόνο χαμόγελα ευτυχίας μπορούν να φέρουν, αν και οφείλω να ομολογήσω πως μερικές φορές είναι τόσο έντονες που με κάνουν να αισθάνομαι μια πολύ όμορφη αμηχανία. (Το γνωρίζω το συναίσθημα!!!)

Πώς φαντάζεσαι το μέλλον;

Καλύτερο απ' ότι είναι το παρόν μας! Αν δεν είμαστε και λίγο αισιόδοξοι, τότε ζήτω που καήκαμε. Και προσωπικά, δεν μου αρέσει να είμαι απαισιόδοξη, ούτε να στέκομαι στα αρνητικά της ζωής. Αυτά, καλό είναι να έρχονται και να φεύγουν. Να γίνονται εμπειρίες μεν, αλλά όχι βιώματα δε.

Σπούδασες;

Τελειώνοντας το Λύκειο, πέρασα στο τμήμα Κοινωνικής και Ποιμαντικής Θεολογίας, αλλά παρόλο που ήταν μια Σχολή που επιθυμούσα να περάσω, όταν το πέτυχα, συνειδητοποίησα πως θα αποκτούσα γνώσεις μεν, δεν θα εξασκούσα ποτέ το συγκεκριμένο επάγγελμα δε. Οπότε επέλεξα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα, και έτσι σπούδασα Υποστήριξη Συστημάτων και Δικτύων Η/Υ, μηχανογραφημένη λογιστική, ενώ παράλληλα βρήκα χρόνο να μάθω και άλλες ξένες γλώσσες και να παρακολουθήσω σεμινάρια marketing και διαφήμισης. Βέβαια, πριν απ' όλα αυτά, σπούδαζα χορό για πολλά χρόνια, αλλά εγκατέλειψα το άθλημα όταν έφτασα σε ένα σημείο όπου έπρεπε να πάρω σημαντικές αποφάσεις, και αναλογιζόμενη όλες τις εναλλακτικές μου συνειδητοποίησα πως μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτό.

Σου λείπει ο χορός;

Μου λείπει το συναίσθημα που μου προκαλούσε. Αυτή η παράξενη ελευθερία και λαχτάρα που έκανε την καρδιά μου να φτερουγίζει και το αίμα μου να πάλλεται πιο γρήγορα στις φλέβες μου. Μου λείπουν οι στιγμές, οι άνθρωποι με τους οποίους τις μοιράστηκα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα έπαιρνα διαφορετικές αποφάσεις. Ο χορός ήταν ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου, πάντα θα τον αγαπώ, και ίσως να τον νοσταλγώ κάποιες στιγμές, αλλά αγαπώ περισσότερο όσα έκανα και δημιούργησα μετά από αυτόν.

Τι φοβάσαι;

Πριν ν' αποκτήσω παιδί, δεν είχα καμία ιδιαίτερα μεγάλη φοβία κι ακόμα κι εκείνες τις μικρές, τις καταπολεμούσα αντιμετωπίζοντάς τες κατά μέτωπο. Σήμερα, βέβαια, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έχω δεκάδες φοβίες, και στον τρελό αυτό κόσμο που ζούμε, όλες σχετίζονται με το παιδί μου, την ασφάλεια και την ευτυχία του. Ωστόσο, προσπαθώ να μην γίνομαι παρανοϊκή και να τις κρατάω για μένα φροντίζοντας παράλληλα να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τις απομακρύνω από τη ζωή μου. Βέβαια, ο φόβος του ότι δεν είμαι πάντοτε όσο καλή μαμά θα ήθελα δεν θα φύγει ποτέ, αλλά αυτή είναι μια φοβία που έχουν όλες οι μαμάδες. Ή, τουλάχιστον, έτσι πιστεύω.

Τι είναι επιτυχία;

Να είσαι ευτυχισμένος με αυτό που είσαι και να είσαι περήφανος για τις επιλογές που έχεις κάνει στη ζωή σου. Τόσο για τις σωστές, όσο και για τις λάθος. (!!!) Ναι, Χρήστο μου, λατρεύω τις λάθος επιλογές μου, περισσότερο και από τις σωστές!

Για ποιο λόγο αξίζει να ζει κανείς;

Ρωτάς κάτι τέτοιο μια μαμά; Χα, χα, χα... Φυσικά, όπως είναι η ζωή μου πλέον, αξίζει να ζω για τον γιο μου ακόμα κι αν έρθει η συντέλεια του κόσμου. Αν το δούμε όμως μέσα από ένα πιο ευρύ πλαίσιο, αξίζει να ζει κανείς για να βιώνει... στιγμές, συναισθήματα, απώλειες... την ίδια τη ζωή.

Μια φαντασίωση;

Είσαι σίγουρος πώς αντέχεις ν' ακούσεις; Χα, χα, χα... Σοβαρά, τώρα, τις περισσότερες δεν μπορώ να τις εκθέσω δημόσια, αλλά αν την φαντασίωση την βαφτίσουμε επιθυμία, θα ήθελα να μπορέσω να ταξιδέψω σε ορισμένες μεγάλες πόλεις-χώρες του εξωτερικού -π.χ. Νέα Υόρκη και Ιαπωνία-, κάτι που αποτελεί για μένα όνειρο ζωής. (Ιαπωνία μπορούμε να πάμε μαζί, ευκαιρία να εξασκήσω τα ιαπωνικά που έχω να μιλήσω περισσότερα από 10 χρόνια).

Ευτυχία υπάρχει;

Φυσικά και υπάρχει! Ούτε εγώ δεν είμαι τόσο κυνική για να ισχυριστώ το αντίθετο -και υπάρχουν άνθρωποι που με αποκαλούν “τέρας”. Χα, χα, χα... Για να σοβαρευτώ, όμως, ναι, υπάρχει ευτυχία, αρκεί να μην φοράμε παρωπίδες, να την κοιτάξουμε κατάματα και να την αγκαλιάσουμε με αγάπη όταν αυτή μας πλησιάσει. Η ευτυχία μπορεί να έχει χιλιάδες πρόσωπα και καθένα από αυτά, αναμφίβολα, είναι όμορφο. Ας μην την φοβόμαστε, λοιπόν, κι ας μην αμφιβάλουμε για όλα.

Θάνατος;

Αναπόφευκτος! Και θα έλεγα πως είμαι ιδιαίτερα εξοικειωμένη μαζί του. Έχω χάσει ανθρώπους που αγαπούσα και σήμαιναν πολλά για μένα, πόνεσα και έκλαψα, αλλά την ίδια στιγμή ήξερα πως η ζωή συνεχίζεται. Έτσι είναι και, ίσως, αν έχεις “αγκαλιάσει” το θάνατο από νωρίς, εκείνος να είναι πιο επιεικής μαζί σου. Δεν θα έλεγα ότι τον φοβάμαι, όχι όσον αφορά εμένα την ίδια, και όσο δυσάρεστος κι αν είναι, αναμφίβολα μας κάνει πιο δυνατούς.

Κλείσε όμορφα.

Εύχομαι ο κόσμος να γίνει ένα καλύτερο μέρος. Οι άνθρωποι να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με βλακείες και να μην αναλωνόμαστε σε πρόσωπα και καταστάσεις που μονάχα αρνητικά συναισθήματα μας προκαλούν. Ας ζήσουμε, ας βιώσουμε με όλο μας το είναι... Ας ονειρευτούμε τρελά και μεγάλα... Ας ερωτευθούμε με όλο μας το πάθος... Και, κυρίως, ας αγαπήσουμε με όλη μας τη δύναμη, πρώτα εμάς, και μετά τους γύρω μας. Επιτέλους, ας τολμήσουμε, γι' αυτά που έχουμε, αλλά και γι' αυτά που θα θέλαμε να έχουμε. Μπορούμε... (Βεβαίως και μπορούμε!!!)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου σε ευχαριστώ πολύ!!!

Με εκτίμηση

Χρήστος Ε. Αναστασόπουλος

ΥΓ. Είμαι πραγματικά πάρα πολύ τυχερός που σε γνώρισα γιατί θαυμάζω τους ανθρώπους με αυτοσαρκασμό και εσύ έχεις μπόλικο!!! Ανυπομονώ να πιούμε ένα καφέ με ηρεμία και να γελάσουμε!!! Ανυπομονώ να διαβάσω την τελευταία σου δουλειά γιατί έχω ακούσει τα καλύτερα!!! Σε ευχαριστώ πολύ που ανέδειξες τόσο όμορφα το φόρεμά μου!!!