Χρήστος Αναστασόπουλος VS Μαριλένα Παππά
Concept Χρήστος Αναστασόπουλος
Photographer Αθηνά Χλωρίδου
Τη Μαριλένα, τη γνώρισα σε μια παρουσίαση λογοτεχνικής βραδιάς και μου συστήθηκε μέσα από την υπέροχη δουλειά της: Ερωτικές επιστολές στον κύριο Π.Β. Το χαμόγελό της ειλικρινές και αφοπλιστικό! Ο λόγος και η γραφή της είναι απλά μαγεία!
Τι διαβάζεις τώρα;
Το «Λευκές νύχτες» του Ντοστογιέφσκι και το «Δάχτυλα πάνω στο σώμα της» του Κοντολέων.
Μπορείς κι εσύ απ’ ό,τι φαίνεται να διαβάζεις ταυτόχρονα πολλά βιβλία. Ποιο είναι το είδος που προτιμάς;
Μου αρέσει πολύ η ποίηση. Ο Οδυσσέας Ελύτης, τα βιβλία του Χαρούκι Μουρακάμι και οι Ρώσοι συγγραφείς.
Προτιμάς Έλληνες ή ξένους;
Προτιμώ σπουδαία κείμενα (είτε προέρχονται από Έλληνες, είτε από ξένους). (!!!)
Ποια είναι τα μελλοντικά σου όνειρα;
Νιώθω ότι έχω την ανάγκη να κάνω κάτι μεγάλο, κάτι μεγαλύτερο απ’ το να πετύχω απλώς. Θέλω να αφήσω κάτι σημαντικό πίσω μου, αυτό είναι το όνειρό μου.
Από όσο γνωρίζω ζωγραφίζεις, γράφεις ποίηση και μυθιστόρημα. Ποιο σε κερδίζει λίγο περισσότερο;
Νομίζω ότι νιώθω πιο άνετα με τις λέξεις. Δε με έχουν απογοητεύσει ποτέ.
Τι γίνεται μέσα σου όταν πιάνεις πινέλα και αναμιγνύεις χρώματα;
Σα να κάνει μία παύση ο χρόνος και ξαφνικά δε με ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέρα απ’ αυτό που γίνεται στο πινέλο μου.
Τι επαγγέλματα έχεις κάνει;
Πολλά! Πάρα πολλά! Έχω δουλέψει σε videoclub, έχω μοιράσει φυλλάδια (στοίβες φυλλάδια), έχω κάνει προώθηση σε σκοροκτόνα (κούτες σκοροκτόνα), τηλεπροώθηση, babysitting! Σε ρεσεψιόν ξενοδοχείων, στο αεροδρόμιο, στην ΑΕΠΙ, έχω υπάρξει γραμματέας, αρθρογράφος υπεύθυνη επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων και πλέον εργάζομαι σε μία μεγάλη διαφημιστική εταιρεία. (Ανήσυχο πνεύμα!!!)
Ποιο απ’ όλα θυμάσαι με νοσταλγία; Τι έμαθες απ’ όλα αυτά;
Νοσταλγώ την εποχή που εργαζόμουν στο αεροδρόμιο. Ήμουν ανέμελη και οι αποφάσεις μου δεν είχαν τόσο μεγάλη βαρύτητα όσο σήμερα. Απ’ όλες αυτές τις δουλειές, έμαθα πολλά για τους ανθρώπους. (Κι εγώ πέρασα υπέροχα όταν δούλευα στο αεροδρόμιου του Ελληνικού!!!)
Πόσο συχνά γράφεις; Έχεις πειθαρχία; Μπορείς να επιβληθείς στον εαυτό σου;
Δεν ξέρω να σου πω πόσο συχνά. Γράφω όταν υπάρχει λόγος να γράψω. Έχω πειθαρχία ναι.
Πες μου μερικούς λόγους που σε ωθούν να γράψεις.
Τα συναισθήματα. Όμως αποφασίζω να γράψω γι’ αυτά όταν πλέον δεν τα νιώθω. Συνηθίζω να γράφω με αναμνήσεις.
Καλές ή κακές αναμνήσεις; Πες μου κάποιες έντονες στιγμές από το παρελθόν.
Καλές, κακές, μέτριες. Ασήμαντες στιγμές, όπως ένα ανόητο αστείο που κανείς δε θυμάται πια ή βλέμματα καθώς συζητάμε για κάτι τόσο καθημερινό. Βλέμματα που λένε, μιλούν για μία σπουδαιότερη ιστορία από αυτήν που ζήσαμε. Μου αρέσει πολύ να παίζω με το «Τι θα γινόταν αν;» (What if? Ήταν ένα μάθημα που πήρα στο Ανοιχτό Αγγλικό Πανεπιστήμιο. Υπέροχο!!!) Οι στιγμές που συνήθως ανακαλώ, δεν έχουν τόσο το στοιχείο αυτό (το έντονο), όσο εκείνο της ανολοκλήρωτης υπόσχεσης, μίας ιστορίας που δεν έλαβε το τέλος που θα έπρεπε. Είναι μάλλον επειδή στην πραγματική μου ζωή δεν ξέρω/ δεν μπορώ/ δε θέλω να γράφω ολοκληρωμένους επιλόγους (στο λέω πολύ συνειδητά αυτό).
Τι σε ευχαριστεί σε αυτή τη ζωή;
Μ’ αρέσει να περπατάω στο κέντρο της πόλης ανέμελη και γεμάτη από μέλλον.
Τι σε οργίζει;
Η απίστευτη εκμετάλλευση ανθρώπων σπουδαίων από ανθρώπους σκουπίδια. (Ανέκαθεν υπήρχε αυτό…)
Γνωρίζεις τον εαυτό σου;
Ναι. Είμαι εγωίστρια, ξεροκέφαλη, γεμάτη αντιθέσεις και πιστεύω ότι μία ημέρα θα γίνω ευτυχισμένη.
Τι χρειάζεται για να γίνεις ευτυχισμένη; Γιατί μια μέρα και όχι αύριο; Σήμερα; Τώρα;
Χρειάζονται πολλά ακόμα ή και τίποτα. Απλώς η τέλεια συγκυρία όπου θα νιώθω ότι εδώ σ’ αυτό το σημείο θέλω να μείνω «στάσιμη».
Λογαριάζεις καλές – κακές κριτικές;
Ούτε τις καλές, ούτε τις κακές. Μόνο τις συμβουλές λογαριάζω από ανθρώπους που με ενδιαφέρουν. Εξάλλου ο καθένας μπορεί να λέει ό, τι θέλει κι εγώ μπορώ να σκέφτομαι ό, τι θέλω γι’ αυτόν! (!!!)
Πώς φαντάζεσαι το μέλλον;
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν ξέρω να σου απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση. Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι μόνο το παρελθόν. Νομίζω ότι είναι ένας τρόπος να κρύβομαι από την ευτυχία.
Το παρελθόν σου κρύβει κάτι σπουδαίο για να επιστρέφεις εκεί;
Αναμνήσεις, χαμένα συναισθήματα. Πολλές ζωές που πέθαναν. Δεν έχει τίποτα το τόσο σπουδαίο. Έχει όμως ένα άρωμα που με κάνει να στρέφω το κεφάλι μου πίσω.
Σπούδασες;
Ναι, σπούδασα Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο και Δημοσιογραφία σε ένα Εργαστήρι δημοσιογραφίας.
Το ήθελες φαντάζομαι;
Όταν έπαιρνα αυτές τις αποφάσεις, ναι ήθελα και τις δύο σχολές. Στην πραγματικότητα όμως νιώθω ότι δεν έχω σπουδάσει, ότι δεν έχω εντρυφήσει σε κάτι.
Ξέρεις, ποτέ δεν είναι αργά. Τι θα ήθελες;
Ένα σωρό πράγματα θα ήθελα! Αν μπορούσα θα εξαντλούσα όλη μου τη ζωή σπουδάζοντας διαφορετικά αντικείμενα μεταξύ τους, απλώς για να μάθω ή αν θα ήμουν καλή σε κάτι από όλα αυτά.
Τι φοβάσαι;
Φοβάμαι ότι δε θα προλάβω. Να κάνω όλα όσα θέλω να κάνω, να ζήσω όλα όσα θέλω να ζήσω. Κάποιες μέρες απλώς φοβάμαι τα πάντα. Κάποιες άλλες μέρες πάλι νιώθω ότι μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο. (Μπορείς, αρκεί να το θέλεις πολύ!)
Τι ζώδιο είσαι;
Είμαι Υδροχόος με ωροσκόπο Υδροχόο! (Όρε τρέλα!!!)
Τι είναι επιτυχία;
Επιτυχία είναι να νιώθεις ικανοποιημένος με όσα έχεις. (Συμφωνώ!!!)
Για ποιο λόγο αξίζει να ζει κανείς;
Για όλα! Για τα κακά και τα καλά. Για όλα και το εννοώ.
Πες μου μερικά από αυτά τα όλα.
Ο Ελύτης λέει κάτι πολύ σοφό: Τη μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας, πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις. Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό. (!!!) Για όλη τη μαγεία λοιπόν του να ζει κάποιος που δεν έχει νόημα να σου περιγράψω.
Μια φαντασίωση;
Ερωτική;
Ό,τι θες.
Κόλλησα τώρα και δε θέλω να εφεύρω κάτι ψεύτικο για να σου γράψω. Ας μείνει αυτή η ερώτηση μία ανολοκλήρωτη φαντασίωση!
Ευτυχία υπάρχει;
Υπάρχει. Είναι μία μικρή στιγμή ή πολλές μικρές στιγμές που πιάνεις τον εαυτό σου να κοιτά έξω από το παράθυρο, και να νιώθει πληρότητα που είναι ένα κομμάτι της ροής αυτής της μέρας, αυτού του κόσμου.(!!!)
Ένα ταξίδι που θα μου πρότεινες να κάνω;
Ένα ταξίδι με το τρένο, τελείως ανοργάνωτο με έναν άνθρωπο που αγαπάς.
Το έχω κάνει, ένα καλοκαίρι στην Ευρώπη. Ήταν υπέροχα.
Θάνατος;
Κι αυτός υπάρχει. Και κάθε φορά μου μοιάζει άδικος.
Και μιας και δε με ρώτησες, υπάρχει και σε όλα τα βιβλία μου. Ακόμα και στα παιδικά! «Ο πλανήτης που χαμογελά» ξεκινάει με έναν θάνατο. Και το νέο μου βιβλίο «Παρέα με τον Ελύτη», κλονίζεται από έναν θάνατο. Νομίζω ότι δεν το κάνω σκόπιμα, απλώς νιώθω ότι αν δεν υπάρχει ένας θάνατος η ιστορία είναι ψεύτικη. Η ζωή χρειάζεται τον θάνατο, όπως και ο θάνατος τη ζωή.
Άδικος για ποιον είναι;
Άδικος που κανείς δεν σε έχει προετοιμάσει για το απρόσμενο. Για το αναπάντεχο του θανάτου.
Θεός;
Για μένα ναι υπάρχει. Και πιστεύω πολύ.
Κλείσε όμορφα.
Μετά τα θανατικά, σας στέλνω ένα χαμόγελο J
(και σ’ ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα μας)
Μαριλένα Παππά σε ευχαριστώ πολύ!!!
Με εκτίμηση
Χρήστος Ε. Αναστασόπουλος
ΥΓ. Χαίρομαι πραγματικά που σε γνώρισα λίγο καλύτερα και που κάναμε μια τόσο όμορφη φωτογράφιση!!! Ανυπομονώ να διαβάσω το καινούργιο σου βιβλίο: Παρέα με τον Ελύτη και σου εύχομαι ολόψυχα να είναι καλοτάξιδο!!! Ανυπομονώ να σε ξαναδώ σύντομα, να κάνουμε μια υπέροχη βόλτα γύρω από την Ακρόπολη και να μιλάμε ακατάπαυστα για τόσο όμορφα θέματα!!!